Etyka dzieli się na:

• ogólną

• szczegółową

Synejdezjologia – dział zajmujący się sumieniem.

Sumienie – pewna wewnętrzna sprawność, która pod kątem dobra i zła ocenia dany czyn, a wcześniej decyzje na podstawie tej decyzji. Ma pewną moc wiążącą.

Deontologia – zajmuje się prawem moralnym, normą moralną.

Norma moralna – mówi o tym, kiedy czyn jest moralnie dobry, a kiedy moralnie zły.

Eudaimonizm – najwyższe szczęście. Dzieli się na:

• Hedonizm – upatrywanie szczęścia w różnych uciechach, przyjemnościach cielesnych.

• Transcendentalny – szczęście duchowe.

• Indywidualizm (subiektywny) – szczęście indywidualne.

• Indywidualizm (kolektywny) – szczęście dla pewnej grupy osób.

Deontonomizm – czyn jest dobry, kiedy jest zgodny z pewnym prawem.

• wolontarystyczny – robimy tak, jak powiedział Bóg; nie pytamy dlaczego mamy tak robić.

Personalizm – czyn jest moralnie dobry, kiedy ma na względzie dobro adresata czynu i podmiotu.

Aretologia – nauka o cnotach.

Cnoty kardynalne:

• umiarkowanie

• roztropność

• męstwo

• sprawiedliwość

Eudajmonologia – nauka o szczęściu.

Aksjologia – zajmuje się wartościami.

Prawda – jest to zgodność rzeczywistości z myślą.

Sceptycyzm – prawda jest niepoznawalna.

Agnostycyzm – zawieszenia swojego sądu.

Probabinizm – prawdopodobnie można poznać prawdę.

Metaetyka – w niej znajdują się założenia antropologiczne. Próbuje odpowiedzieć na pytanie kim jest istota ludzka.

Homo sometius – to człowiek cielesny.

Homo vivens – ten, który żyje, posiada duszę.

Homo sapiens – człowiek myślący, posiada intelekt, rozum.

Homo labor – człowiek pracujący.

Homo viator – człowiek dążący do celu, pielgrzymuje; celu nie osiąga.

Homo faber – ten, który coś wytwarza.

Homo ludens – ciągle się bawi, jest rozrywkowy; jego celem życia jest ciągła zabawa.