Tomasz z Akwinu.

Urodził się w Italii, w arystokratycznej rodzinie hrabiów Aqino. Jego wuj był opatem benedyktyńskiego klasztoru na Monte Cassino i rodzina oczekiwała, że św. Tomasz pójdzie w jego ślady. Po pięciu latach studiów na uniwersytecie w Neapolu, porzucił zakon benedyktynów i przyłączył się do dominikanów. Chociaż rodzina była temu przeciwna, wytrwał w swoim postanowieniu bycia dominikaninem. Następnie udał się na dalsze studia do Kolonii, gdzie był uczniem Alberta Wielkiego. Przebywał kilkakrotnie na uniwersytecie paryskim. Później przebywał także w Rzymie, Florencji, Neapolu. Na początku 1274 roku papież wysyłał go na sobór w Lyonie i Tomasz podjął się tej podróży mimo złego stanu zdrowia. Po drodze zatrzymał się w zamku swej krewnej, gdzie bardzo się rozchorował. Przeczuwając zbliżającą się śmierć, poprosił by dano mu umrzeć w klasztorze, a ponieważ nie było w okolicy żadnego zgromadzenia dominikańskiego, został zawieziony do klasztoru cystersów w Fossanova w pobliżu Sonnino, gdzie zmarł 7 marca 1274 roku. Po śmierci otrzymał tytuł doctor angelicus (doktor anielski), a w 1323r. papież Jan XXII zaliczył go w poczet świętych.



Uważał, że cel ludzkiego życia nie ogranicza się do szczęścia doczesnego. Według Tomasza celem ludzkiego życia jest zatem: istnieć, rozmnażać się, uczyć się, tworzyć uporządkowane społeczeństwo i czcić Boga. Według Tomasza z Akwinu wielokrotne zachowanie moralne prowadzi do wytworzenia w człowieku cnoty. Cnota czyni człowieka dobrym. Cel i środki pozostające z związku z człowiekiem warunkuje właściwy wybór moralny. Wybory te zawsze są ufundowane na intelektualnej czynności umysłu. W życiu liczą się wybory moralne nie ma w człowieku gotowych schematów jedyne wytyczne mówią że powinniśmy pragnąć dobra i unikać zła. Wybór moralny musi być przemyślany. Zło, grzech jest wyborem wolnej woli człowieka, człowiek wybiera samego siebie i zrzeka się Boga.

Boecjusz

(Boëthius) (ur. ok. 1240, zm. pomiędzy 1280 a 1290) był duńskim filozofem działającym na uniwersytecie w Sorbonie w Paryżu.

Powiązany z Sigerusem z Brabantu, był najbardziej znanym propagatorem awerroizmu, który powstał jako interpretacja myśli Arystotelesa wykonana przez Awerroesa. Napisał wiele ksiąg po łacinie, które zostały zgromadzone w sześciu tomach Boëthii Daci opera i wydrukowane w Kopenhadze.



Jego przekonania głosiły wiarę w potęgę filozofowania wobec największych przeciwności losu. Jeżeli wierzymy w nagrodę w życiu przyszłym i żyjemy cnotliwie to nie mamy się czego obawiać za strony losu. To w naszych rękach leży nasza przyszłość. Jesteśmy według Boecjusza „kowalami własnego losu”. Dla mnie jest w tym trochę racji ale zdarza się przecież że ludzi cnotliwych spotyka nieprzychylny los. Nie zawsze to my jesteśmy „kowalami losu” czasem jesteśmy na niego zdani.